"Verslag BluesMagazine"
Daar is namelijk MARLON PICHEL druk bezig om met zijn band de boel eens flink op stelten te zetten. Wat je van ver haalt is lekker maar waarom moeilijk doen als je het zo dichtbij hebt. Hij had met de fiets kunnen komen want Pichel is van Zuid. Hij kwam hier als kind al en droomde er van om ooit eens te mogen spelen op dit festival. We zagen hem vandaag de hele dag al rondlopen met een grote grijns op zijn gezicht, die de breedte van de skyline van Rotterdam aardig benadert.
Hij treedt al op vanaf zijn elfde en verzamelde, mede onder invloed van zijn vader die ook muzikant was, een enorme hoeveelheid muzikale bagage. Vandaag krijgt het publiek dan ook een show gepresenteerd die is opgebouwd uit een interessante mix van stijlen waarin wordt terug gegrepen op de betere muziek uit de jaren 50, 60 en 70. De band dendert er in hoog tempo een geweldige set doorheen waarin maar weinig tijd is om op adem te komen. ‘Niet lullen maar poetsen’ zeg maar, naar goed Rotterdam gebruik. Pichel heeft een krachtige soulstem met een prettig rauw randje en wat moet het als muzikant fijn zijn om je te omringen met zo’n stel vakmannen.De platen van Wilson Pickett en Otis Redding zullen ongetwijfeld wel eens gedraaid zijn in zijn jeugd. “Everyone needs some Good Ol’ Lovin” klinkt het op het buitenpodium waarna vervolgens met ‘Crazy Daisy’ wordt doorgepakt.
Hij staat vanuit het publiek gezien rechtsvoor waar vanachter zijn drumstel waar hij zoals hij zelf zegt “loopt te kutten” omdat hij niet kan multi-tasken. Ja hij mist wel eens een drumbeat wanneer het enthousiasme de overhand krijgt maar dat wordt weer vakkundig opgevangen door zijn bekwame bandleden. Maakt niet uit, iedereen lijkt het naar de zin te hebben. Met een kraker als ‘I Wanna Boogie’ krijg je als vanzelf een uitgelaten sfeer. Pichel kijkt eens om zich heen. “Altijd leuk om in je hometown voor zoveel bekende gezichten te spelen”, aldus de rasentertainer die aantoont in zijn thuiswedstrijd vandaag een waardige afsluiter te zijn. Volgende keer misschien maar “een Nile-tje pakken” voor Marlon Pichel en zijn fantastische band?
